και για την απελευθέρωση της Ελλάδος . Στις αρχές Φεβρουαρίου έφθασε στο Ναύπλιο ο κυβερνήτης Ιωάννης Καποδίστριας , ο οποίος έθεσε τις βάσεις για την σύσταση του Ελληνικού κράτους , στο οποίο έκανε αγώνα να συμπεριληφθεί , εκτός της Πελοποννήσου που επιθυμούσαν οι μεγάλες δυνάμεις της εποχής και η Στερεά Ελλάδα . Σχετικά , αποφασίστηκε να αρχίσουν πολεμικές επιχειρήσεις εκδίωξης των Τούρκων από το Μεσολόγγι και το Αιτωλικό και παράλληλα να εξουδετερωθούν όλοι οι τούρκικοι σταθμοί της περιοχής , πολιτική την οποίαν αποδέχονταν και ο Άγγλος στρατηγός R. CHURCH , o οποίος ήδη προωθούσε ελληνικές στρατιωτικές δυνάμεις προς το Ξηρόμερο , τον Καρβασαρά και την Βόνιτσα , ώστε να παρεμποδίσει τη σχεδιαζόμενη από τους τούρκους προώθησή τους από Άρτα και Πρέβεζα προς Μεσολόγγι .
Πιο συγκεκριμένα ο CHURCH διέταξε ένα τμήμα στρατού υπό τον Κ. Μπότσαρη να προελάσει από Αστακό προς την οχυρή θέση της πόρτας της Μπαμπίνης και ένα άλλο υπό τον Δ. Ευμορφόπουλο προς τον ίδιο προορισμό . Ο Ρ. ΤΣΩΡΤΣ έδινε ιδιαίτερη σημασία στο Μαχαλά που δεσπόζει στις διαβάσεις από Καρβασαρά προς Βραχώρι , γι αυτό ανέθεσε στον Κ. Μπότσαρη να προσβάλει μ ένα τμήμα τους Τούρκους της Παπαδάτου και με το άλλο τους Τούρκους του Μαχαλά . Και την μεν Παπαδάτου κατόρθωσε και την απελευθέρωσε , την δε τούρκικη φρουρά στο Μαχαλά , ενώ την πίεζε ασφυκτικά να παραδοθεί , δεν τα κατάφερε , καθώς ήρθαν τούρκικες ενισχύσεις της φρουράς από την Σφήνα και τον Καρβασαρά .
Μετά απ’ αυτήν την εξέλιξη της κατάστασης, ο Κ . Μπότσαρης εγκαταστάθηκε στη Ρίγανη , όπου έλαβε ειδοποίηση από τον Τσώρτς να μεταβεί στον Αστακό και από εκεί να συμμετάσχει σε πολεμικό συμβούλιο οπλαρχηγών στον Άγιο Γεώργιο της Πόρτας , το οποίο μεταξύ άλλων , αποφάσισε όπως ο Κ. Μπότσαρης να καταλάβει με άνδρες τη θέση Άγιος Νικόλαος μεταξύ Ρίγανης και Μάννινας , απ’ όπου θα περνούσε τούρκικη εφοδιοπομπή που κατευθύνονταν προς Μεσολόγγι .
Πράγματι , η εφοδιοπομπή που αριθμούσε 1300 τουρκαλβανούς μαχητές με επικεφαλής τους Βελίκο Γιάτσις και Βαλή Μπέη της Πρέβεζας πέρασε από τον Μαχαλά , προχώρησε προς τους πρόποδες του Λιγοβιτσίου και από εκεί έφθασε στα δάση της Ρίγανης όπου βρέθηκε αντιμέτωπη με τις δυνάμεις του Μπότσαρη και του Γιάννη Ράγγου , που
κατείχαν ένα ύψωμα κάτω από τον Άγιο Νικόλαο, καθώς και με τις δυνάμεις του Θαν. Κουτσονίκα και Δημ.Ευμορφόπουλο που βρίσκονταν στο δρόμο προς τη Μάννινα .
Το πρώτο τμήμα της εφοδιοπομπής από 700 τουρκαλβανούς έφθασε στην περιοχή στις 12 Φεβρουαρίου 1828 και επιτέθηκε κατά των Ελλήνων χωρίς επιτυχία . Σε λίγο κατέφθασε και δεύτερο τμήμα με 600 άνδρες που δεν κατάφερε να κάμψει την αντίσταση των Ελλήνων και οπισθοχώρησε . Κατά το μεσημέρι έγινε και νέα επίθεση που επίσης αποκρούστηκε από τις Ελληνικές δυνάμεις , οπότε τα τουρκικά στρατεύματα το πήραν απόφαση ότι δεν μπορούσαν να περάσουν και στράφηκαν προς Λιγοβίτσι , λεηλατώντας στο διάβα τους τα πάντα.
Οι απώλειες των Tούρκων σε έμψυχο υλικό ήταν 102 νεκροί και πολλοί τραυματίες , των δε Ελλήνων 2 νεκροί και 18 τραυματίες.
Παρά την σημαντική αυτή επιτυχία , η ασυνεννοησία ανάμεσα στους Έλληνες αρχηγούς συνέβαλε στο να καταφέρουν οι Τούρκοι τη νύχτα να διασπάσουν τον κλοιό και να συνεχίσουν τη πορεία προς το Μεσολόγγι . Δεν κατόρθωσαν όμως να φτάσουν στον τελικό προορισμό τους, γιατί αντιμετώπισαν στη δεξιά πλευρά του Αχελώου τις δυνάμεις του Δημ. Μακρή , που τους υποχρέωσαν να επιστρέψουν άπρακτοι στην Άρτα .
ΠΟΛΥ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΑ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΑΝΑΓΚΑΙΑ Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ ΣΕ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣ ΜΑΣ (ΠΑΛΑΙΟΜΑΝΙΝΑ-ΡΙΓΑΝΗ). Σ' ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΟΜΩΣ ΤΗΣ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ Η ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΙΣ ΠΗΓΕΣ ΚΑΙ Η ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΕ ΣΧΕΤΙΚΑ ΧΩΡΙΑ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΟΜΩΣ ΑΠΟΥΣΙΑΖΟΥΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΑΡΤΗΣΗ. ΩΣ ΕΚ ΤΟΥΤΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ Ο ΦΟΒΟΣ ΓΙΑ ΠΑΡΑΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗ ΚΑΙ ΣΥΓΧΥΣΗ(;).
ΑπάντησηΔιαγραφή